Recensie Milow

“Voorlopig zijn er geen Belgische zomerfestivals die ons gevraagd hebben.” met die zin kondigt Jonathan Vandenbroeck zijn derde toegift in de AB aan. Een tamelijk ongelukkige uitspraak, want daar win je geen sympathie mee in de concertsector. Hij kan dus niet meteen een volgende afspraak met zijn Belgische fans maken, wat lastig is. Eerlijk gezegd kunnen we die festivalorganisatoren ook geen ongelijk geven. Zijn jongste “North and south” is vooral een lazy Sunday afternoon folkpop slash midtempo-plaat geworden met “California Rain” als mooiste voorbeeld daarvan. Het zomerse “You and me” geldt als uitschieter dat het goed op de radio doet, maar niet meer dan dat. Weinig live potentieel van die nieuwe plaat dus. Milow kreeg ons ook pas tijdens de verleningen van zijn optreden over de streep met een prachtige close harmonyversie van “Out of my hands” tussen Jonathan en Nina Babet. Maar laat het net dat soort arrangementen zijn, die op menig festivalterrein aan kracht verliezen, of het moet op een Cactusfestival in Brugge of in het Openluchttheater in Deurne gebeuren… De plaat kwam ook rijkelijk laat in het concertseizoen uit, op een moment dat organisatoren hun affiche al aan het afronden waren. Spelen op (verschillende) zomerfestivals in ons land: “maybe next year”, Jonathan.

Voor het eerst zet Milow backing vocal Nina Babet aan de toetsen in. “Rambo” mag ze begeleiden op beatring, shaker en synths. Maar ze mag vooral tijdens het nieuwe “Never gonna stop” de melodie een stuk naar zich toetrekken door met haar rechterhand enkele akkoorden te spelen op het klavier. Later mag ze ook even rappen wat tot heel wat enthousiaste reacties leidt bij het publiek. Zo’n momenten waarbij de muzikale lijn wat openbloeit zijn ook meer dan welkom in een tamelijk vlak optreden waar midtempo nummers de bovenhand halen. Bij de meeste songs trekt vooral gitarist Tom Vanstiphout het muzikale laken naar zich toe. Het gebeurt onder andere in de instrumentale outro van “The kingdom”, een nummer waarvan Vandenbroeck dacht dat het snel gedateerd zou zijn. Al bij opener “I ain’t scared” dat hij solo op akoestische gitaar bracht, laat ie horen dat hij niet bevreesd is voor een politieke uitspraak: “we need a government” zingt ie erin.

Het klinkt wat klef en té glad wanneer ie zegt dat ie 7 jaar geleden voor het eerst in de AB stond en toen nooit had kunnen dromen dat hij 7 jaar later twee keer in de Brusselse zaal zou staan. “She might she might” schreef ie al in de lente van 2008 maar het is drie jaar moeten rijpen eer het op een album zou verschijnen. Milow verontschuldigde zich trouwens ook dat het zo lang heeft geduurd eer er nieuw materiaal van hem uitkwam. “Te weinig vrije tijd gehad om het bij elkaar te schrijven.” luidde het excuus. Feit is wel dat na drie jaar de glans en het frisse van zijn songs er wat af is, hij de laatste maanden nauwelijks concerteerde in ons land en daardoor mogelijks hier over zijn moment heen is.

Vanstiphout geeft duidelijke cues aan drummer Laurens Smagghe tijdens Move to town. Martin & James hebben de band dan vervoegd om het nummer dat ze samen met Vandenbroeck schreven te brengen. Opvallend in de melodie is Vanstiphouts elektronische ukulele en het arrangement dat meerstemmig en a capella eindigt. Trekken en sleuren moet de frontman trouwens om het eerder makke publiek te overhalen die gsm’s boven te halen en mee te zwaaien tijdens “Ayo technology” dat overigens goed meegezongen werd. Ook hier mocht Vanstiphout de klank bepalen. Dit keer met zijn resonatorgitaar. Mooie versie, maar vooral het uitgepuurde “You don’t know” met Jonathan en Tom op akoestische gitaar kon ons overtuigen. Begonnen ze nog als duo, dan liep het nummer verder met Jonathan die zich solo begeleidde waarop Tom er vervolgens terug bij kwam en tenslotte de ganse band het nummer deed openbloeien. Toms flamencogitaar gaf het nummer trouwens een zomerse toets. Het zou de voorbode worden van “You and me”, dat een wel zeer Caraïbische sound meekreeg op gitaar.  In het nummer stak Vanstiphout ook Paul Simons You can call me Al. Jammer dat de band na het refrein van Babet, niet even opnieuw de grandioze feestelijke instrumentale melodie van de Simon-klassieker bovenhaalde.  Alles leek er dus op te wijzen dat Milow een partysfeer ten alle prijzen wou vermijden en koos dan maar om snel naar “You and me” terug te keren dat het publiek mocht nazingen. Afsluiter “KGB” droeg de frontman op aan zijn familie en vrienden die hij voor de gelegenheid mocht uitnodigen in de AB.

Maar hét moment van de avond was dus “Out of my hands” in close harmony gebracht tussen Jonathan en backing vocal Nina Babet. Enkele fans maakten een foutje wanneer ze de tekst van het nummer meezongen, wat even voor gelach bij de rest van het publiek zorgde. Maar Babet en Vandenbroeck lieten zich niet uit hun lood slaan. Een fenomenale versie, en het spontane vreugdedansje van Babet achteraf sprak op zich boekdelen. Straf, zeer straf moment waarbij beider stemmen opnieuw bewezen dat ze fantastisch goed blenden. Daarna kwam Vanstiphout er bij en de rest van de band, en werd er stevig meegezongen waardoor het optreden afsloot in één en al community singing. Bij afsluiter “Little in the middle” werd er zelfs zo stevig mee in de handen geklapt dat de groep door het publiek overstemd werd.

Milow serveerde het allerbeste dus voornamelijk op het einde van zijn set. De kracht van zijn nummers schuilt in uitgepuurde versies en die komen nu eenmaal beter tot hun recht in een zaal dan op een festivalwei.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1.      I ain’t scared

2.      Rambo

3.      Dreamers and renegades

4.      The kingdom

5.      She might she might

6.      Never gonna stop

7.      Ayo technology

8.      Move to town (met Martin & James)

9.      California Rain (met Martin & James)

10.   Canada

11.   The priest

12.   You don’t know me

13.   You and me

14.   KGB

Bis:

15.   Out of my hands (Jonathan en Nina Babet) – close harmony

16.   Building Bridges (Jonathan, Nina Babet en Tom Van Stiphout) – close harmony

17.   One of it – volledige band in close harmony

18.   Little in the middle – volledige band + Martin & James in close harmony